Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από καρδιάς...

Η ανάρτηση αυτή ίσως να καθυστέρησε λίγο λόγω φόρτου εργασίας, όμως δεν είναι ποτέ αργά για να πεις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς, για την αγάπη και τη στήριξη πολλών και καλών συντρόφων στους οποίους οφείλω την εκλογή μου στην 23η τιμητική θέση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Δημοκρατικού μας Κινήματος.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους εθελοντές και τους συντρόφους με τα "κόκκινα μάτια" που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για τη διεξαγωγή του Συνεδρίου μας και παρέμειναν εκεί μέχρι το τέλος. Μέχρι να εκφραστεί κάθε σύντροφος, μέχρι να καταμετρηθεί και η τελευταία ψήφος, από τη πιο κοντινή γειτονιά ως την πιο ακριτική γωνιά της Ελλάδας μας.

Από την ολοκλήρωση των διαδικασιών μας, υπάρχει ένας και μοναδικός κερδισμένος.
Είναι η Δημοκρατική Παράταξη που "πατά το κουμπί" και κάνει το το μέγαλο πολιτικό RESTART. Είναι η Ελλάδα και η κοινωνία που θέλει να προχωρήσει μπροστά και δεν αντέχει άλλο να ορίζεται ο δημόσιος διάλογος από δύο μορφές συντήρησης. Μια στην κυβέρνηση και μια άλλη στην αντιπολίτευση.

Για μένα προσωπικά το αποτέλεσμα συνοψίζεται σε τρεις λέξεις. Είναι Τιμή, είναι Ευθύνη, είναι Αγώνας.

Αγώνας για να καταφέρουμε να Επιστρέψουμε στην Πολιτική. Να πείσουμε δηλαδή τους συμπολίτες μας ότι η Πολιτική δεν είναι η αντίληψη πως κάθε μέρα είναι Πρωταπριλιά για τους έχοντες την εξουσία. Αντίθετα, είναι η συλλογική απάντηση στα μεγάλα μας προβλήματα που είναι κοινά για όλους. Είναι η Λύση και όχι το Πρόβλημα.

Αγώνας για τη Νέα Γενιά που έμεινε εδώ και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον αλλά και για τα αδέρφια μας, τους φίλους και τους συμμαθητές μας που έφυγαν στο εξωτερικό. Τους νέους επιστήμονες και εργαζόμενους που διαπρέπουν στην Ευρώπη και τον κόσμο και πρέπει να επιστρέψουν, Γιατί αυτοί, είναι άλλωστε οι μόνοι "ξένοι" που μπορούν να μας σώσουν.

Αγώνας πάντα και πριν από όλα για τη Δημοκρατία.
Γιατί είναι αυτή η ιδέα που έχει επίκεντρο τον Άνθρωπο και δυστυχώς βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε παγκόσμια ύφεση.

Δημοκρατία, για να επιστρέψουμε το λόγο στους πολίτες.
Για να μην παίρνονται ποτέ και πουθένα ξανά αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες ερήμην των πολλών όπως έγινε με τη χώρα μας ακόμη και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς τα τελευταία χρόνια της Κρίσης.
Δημοκρατία, γιατί η απουσία της γεννά τον εθνολαϊκισμο και την ακροδεξιά που απειλούν την Ειρήνη και την Ευημερία.
Δημοκρατία στην Οικονομία, την Κοινωνία και το Περιβάλλον γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εξασφάλισουμε πραγματικά ίσες ευκαιρίες για όλους και όλες. Για μας που έχουμε την τύχη να ζούμε σε ένα καλό προάστιο της Αθήνας αλλά και για το μαθητή ή τον ηλικιωμένο που ζει στο πιο απομακρυσμένο χωριό.

Για να το πετύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε ένα πραγματικό Κίνημα Πολιτών. Ένα ισχυρό Κίνημα Αλλαγής που θα σηκώσει ξανά, ψηλά τον Ήλιο της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης πάνω από τον τόπο που γεννήθηκαν.

Πάνω από την Ελλάδα και πάνω από την Ευρώπη..
Τώρα #ΞΕΚΙΝΑΜΕ

Σας ευχαριστώ,

#Από_καρδιάς

"Tο να αλλάξεις τον κόσμο, δεν είναι ούτε τρέλα ούτε ουτοπία. Είναι Δικαιοσύνη" - Τοποθέτηση στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Κινήματος Αλλαγής, 04/02/2019

Συντρόφισσες και Σύντροφοι, 

Καλησπέρα σε όλους και καλή χρονιά,

Εύχομαι το 2019 να είναι ένα έτος πραγματικής αλλαγής για τη χώρα και τους πολίτες της και όχι απλά μία αλλαγή στο ημερολόγιο.

Γι' αυτό το λόγο άλλωστε ξανάσυναντιόμαστε σήμερα εδώ, σε άλλη μία συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής, σε μία κρίσιμη πολιτική συγκυρία. Μία πολιτική συγκυρία που φέρνει μπροστά μας τρεις ιδιαίτερα σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις, για την πόλη μας για τη χώρα μας για την ήπειρο στην οποία κατοικούμε, για την Ευρώπη μας. 

Και όλα αυτά στον απόηχο μιας ιδιαίτερα αντίδημοφιλούς διαχείρισης που έγινε από την κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα σε ένα Μεγάλο Εθνικό Ζήτημα. Ένα εθνικό ζήτημα που χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο ενός ιδιότυπου πολιτικού αναδασμού, ως ξεκαθάρισμα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Κατάφερε λοιπόν ο Πρωθυπουργός και η παρέα του, να διχάσουν όχι τη μείζονα ή την ελάσσονα αντιπολίτευση, αλλά να ζημιώσουν σε διεθνές επίπεδο τη χώρα και να ευτελίσουν τους πολιτικούς θεσμούς. 

Με τα εικονικά διαζύγια, τους δανεικούς βουλευτές, τις διπλές πλειοψηφίες, τη μηδενική συναίνεση από από κόμματα και πολίτες και κυρίως τις μισές αλήθειες - αν μάλιστα πιστέψουμε αυτό που καμία αντιπολιτευτική δύναμη στην Ελλάδα δεν τολμά να ξεστομίσει, δηλαδή το δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού "POLITICO" ότι ο κ Τσίπρας αντάλλαξε τη νατοϊκή προοπτική των βορείων γειτόνων μας γα να γλιτώσει το τίμημα από τις παλινωδίες στις οποίες εκείνος με τη θέληση του, έσυρε τη χώρα το 2015-. 

Όλα αυτά, έχουν διαμορφώσει δυστυχώς μία θλιβερή εικόνα. 
Μία εικόνα της "Δημοκρατίας της Γκαζόζας".

Κατάφερε η κυβέρνηση αυτό που κανείς άλλος δεν είχε πετύχει στα 10 σχεδόν χρόνια οικονομικής ύφεσης που βαδίζει η χώρα μας. Μετέτρεψαν δηλαδή την κρίση από οικονομική σε μία κρίση των Θεσμών σε μία κρίση της ίδιας της Δημοκρατίας. 

Γιατί είναι κρίση της Δημοκρατίας όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει ότι ο κύριος Καμμένος είναι ακροδεξιός μετά από τρεισήμισι χρόνια και δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες επέλεξε να συγκυβερνά μαζί του. 

Είναι κρίση της Δημοκρατίας όταν γίνεται ο Κανονισμός της Βουλής, ένας νόμος αυξημένης τυπικής ισχύος, κομματικό παιχνιδάκι στα χέρια του κυρίου Βούτση. 

Είναι κρίση της Δημοκρατίας όταν η κυβέρνηση επιλέγει ημιτελώς έστω και αργοπορημένα το θετικό μέτρο της αύξησης του κατώτατου μισθού αλλά με έναν εσφαλμένο και πολιτικά δειλό αν όχι κουτοπόνηρο τρόπο. 

Με την αύξηση του δηλαδή με νόμο και όχι μέσα από την επιστροφή στη Συνταγματική κανονικότητα και τη συλλογική διαπραγμάτευση των πρωταγωνιστών της παραγωγικής διαδικασίας, των εργαζομένων και των εργοδοτών. 

Για αυτή την κρίση της Δημοκρατίας βρισκόμαστε σήμερα εδώ, συντρόφισσες και σύντροφοι.

Τα χρόνια της δημοσιονομικής επιτήρησης και της ασφυξίας των αγορών δημιούργησαν σε πολλούς συμπολίτες μας -άλλοτε δικαιολογημένα άλλοτε όχι- την αίσθηση ότι το πολιτικό προσωπικό έχει μία υπαλληλική σχέση με τους εκπροσώπους των δανειστών. Ότι είναι προτιμότερο να ψηφίζουμε για καγκελάριο παρά για Έλληνα Πρωθυπουργό. 

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος που αποδεικνύει τόσο τις δικές μας εθνικές αστοχίες στην οικονομία και τους θεσμούς αλλά και τις αβελτηρίες της ατελούς παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς νεοδεξιάς πολιτικής και οικονομικής συναίνεσης. Κατά τον τρόπο αυτό, οι εκλογές παρουσιάζονται ως πολυτέλεια, μία περιττή ενόχληση στις στρατηγικές που έχουν προαποφασίσει οι οικονομικές ελίτ. Έτσι έχουμε πολιτικούς που βρίσκονται στην κυβέρνηση αλλά όχι στην εξουσία και πολίτες οι οποίοι έχουν χάσει πλέον το δικαίωμα τους να καθορίζουν τις οικονομικές εξελίξεις μέσω της ψήφου τους. 

Αυτό μάλιστα το τελευταίο γεγονός αποτελεί και την διάρρηξη της μεταπολεμικής συναίνεσης που είναι ουσιαστικά μία μεγάλη πολιτική κατάκτηση της Σοσιαλδημοκρατίας.

Στη χώρα μας, εκείνοι υποσχόνταν ότι θα διορθώσουν αυτή την κατάσταση αποδείχτηκαν πολύ χειρότεροι. Συγκυβέρνησαν καθ' ομολογία τους με την ακροδεξιά, έχουν ως αφανή εταίρο τον εμπρηστή της Ελληνικής οικονομίας, τον κάτ' όνομα νεοδημοκράτη κύριο Καραμανλή, πραγματοποίησαν συναλλαγή στο πρόσωπο του προέδρου της δημοκρατίας και χρησιμοποιούν τη δικαιοσύνη ως μηχανισμό για την εξόντωση των πολιτικών σου αντιπάλων. 

Δεν ήταν το καινούργιο και το νέο αλλά το πιο σκοτεινό παρελθόν του παλαιοκομματισμού.

Ο Κύριος Τσίπρας μπορεί να περηφανεύεται ότι σήμερα είναι ο ζωντανός Benjamin Button της πολιτικής, ένας γέρος με μαύρα μαλλιά.

Στο ίδιο μοτίβο κινείται δυστυχώς και η αξιωματική αντιπολίτευση έχοντας αλλάξει μόνο περιτύλιγμα αλλά κρατώντας το ίδιο περιεχόμενο που μας που μας οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας μπολιασμένο μάλιστα με ακροδεξιά στοιχεία. 

Εδώ έρχεται το δικό μας πολιτικό καθήκον, συντρόφισσες και σύντροφοι, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία, οι δύο αυτοί κομματικοί σχηματισμοί αδυνατούν να δώσουν φωνή στις δημιουργικές δυνάμεις της τόπου. 

Και είναι πάλι η Δημοκρατία που είναι όχι το πρόβλημα αλλά η λύση στα προβλήματα και στα συλλογικά ερωτήματα που απασχολούν και τη χώρα μας και την Παράταξή μας. 

Ο δρόμος για το Συνέδριο είναι η μόνη λύση για την οργανωτική και πολιτική ομογενοποίηση του χώρου μας, με ένα κόμμα, μια κοινοβουλευτική ομάδα, μία φωνή και ένα στόχο για την Πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν μπορεί να υποκαταστήσει την Κεντροαριστερά. Δεν μπορεί λοιπόν και η Κεντροαριστερά να γίνει ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ με συνιστώσες και συνιστωσιάρχες.

Στοίχημα όλων μας είναι, να είναι αυτό ένα συνέδριο εξωστρέφειας, ένα συνέδριο αξιών και προγραμματικών θέσεων. Κι είναι αυτός ο δρόμος για τη διαμόρφωση ενός πραγματικά πολύφωνου, δημοκρατικού, θεσμικού κόμματος. 

Γιατί όλοι μας ζήσαμε εποχές όπου η παράταξή μας συρρικνώθηκε όχι όχι μόνο γιατί πλήρωσε στη Συνείδηση των πολιτών τα δικά της σφάλματα και τις αστοχίες. Άλλωστε δεν διαψεύστηκε η Δημοκρατική Παράταξη ως προς την ιστορία της, - αυτήν επικαλούνται σήμερα όσοι παριστάνουν τους Σοσιαλιστές στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα συναγελάζονται με τον κύριο Καμμένο- ούτε ως προς τον τρόπο διαχείρισης της Κρίσης. Διαψεύστηκαν αυτοί που έσκιζαν τα Μνημόνια είτε στο Ζάππειο ή στην Ομόνοια και τελικά αναγκάστηκαν να σκίσουν το υποτιθέμενο πολιτικό τους πρόγραμμα. 

Διαψευστήκαμε όμως γιατί πολύ και αυτό το βλέπουμε και τώρα επέλεξαν να κάνουν το προσωπικό τους θέμα "εθνικό ζήτημα". Εμείς λοιπόν, πρέπει να πάμε μπροστά και να κάνουμε το Εθνικό Ζήτημα, προσωπικό μας θέμα.

Κι αυτό το θέμα δεν είναι άλλο παρά ο αγώνας για μία σύγχρονη Δημοκρατική και Κοινωνικά Δίκαιη Ελλάδα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Έχουμε μπροστά μας έναν διπλό στόχο. Πρέπει να ανασυντάξουμε το χώρο μας για να ανασυντάξουμε τη χώρα. Είναι ένα ιδιαίτερα επίπονο και δύσκολο έργο ιδιαίτερα κάτω από τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς. Μοιάζουμε πολλές φορές έτσι σαν να κυνηγάμε "ανεμόμυλους" όπως ο Δον Κιχώτης.
Για αυτό και από τη σημερινή μου τοποθέτηση θα ήθελα να θυμάστε μονάχα ένα πράγμα μία φράση αυτού του Ίβηρα λογοτεχνικού ήρωα. Έλεγε λοιπόν ο Δον Κιχώτης στο σύντροφό του, το Σάντσο:

"Tο να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο, δεν είναι ούτε τρέλα ούτε ουτοπία. Είναι Δικαιοσύνη".

Αυτό είναι το χρέος των Σοσιαλιστών συντρόφισσες και σύντροφοι. 

Σας ευχαριστώ πολύ.

Πως θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου...

Αναδημοσίευση από το προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook :

Γεννήθηκα το Μάιο του 1990. Δεν έζησα τον Ανδρέα Παπανδρέου και ούτε ήμουν σε ηλικία ικανή ώστε να κρίνω το ύφος αλλά και τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα της διακυβέρνησης του.

Κι όμως τον Ανδρέα Παπανδρέου τον γνώρισα από κοντά…

Τον γνώρισα στα 18 μου, όταν ως φοιτητής της Νομικής, ξεφύλλισα τις πρώτες σελίδες του Συνταγματικού, του Οικογενειακού, του Διοικητικού και Εργατικού Δικαίου.

Κάθε φορά που διάβαζα για την ψήφο στα 18, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τη Συνταγματική Αναθεώρηση του 1985 με την εισαγωγή του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου διακυβέρνησης -που ουδείς έκτοτε αμφισβήτησε-, τη θεσμοθέτηση της ισότητας των φύλων στην εργασία, την αναμόρφωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, την κατάργηση της προίκας, τον πολιτικό γάμο και την προοδευτική μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου, μάθαινα και από λίγο για τον Ανδρέα.

Τον συνάντησα λίγο μετά, όταν συμμετείχα στα όργανα Συνδιοίκησης του Πανεπιστημίου με την ψήφο των συμφοιτητών μου δυνάμει του Ν.1268/1982 που εκδημοκράτισε το δημόσιο ακαδημαϊκό χώρο και διαμόρφωσε μια νέα κουλτούρα στο Πανεπιστήμιο. Την κουλτούρα της συνεργασίας των πρωταγωνιστών της εκπαιδευτικής διαδικασίας, των φοιτητών και των καθηγητών. Μια πραγματική θεσμική τομή που δυστυχώς όμως σε ορισμένες περιπτώσεις μετατράπηκε σε πελατειασμό και σε συναλλαγή.

Τον Ανδρέα Παπανδρέου τον θυμάμαι και τον ξαναγνωρίζω κάθε φορά μέσα από τις διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς, των απλών ανθρώπων που τον πίστεψαν και τον αγαπούσαν.

Είναι οι διηγήσεις εκείνων που φοβούνταν ακόμη και να αγοράσουν την εφημερίδα της αρεσκείας τους πριν τη Μεγάλη Δημοκρατική Αλλαγή του 1981. Την Αλλαγή που εμπέδωσε την ειρηνική εναλλαγή στην εξουσία διαφορετικών κομμάτων και θωράκισε το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Είναι οι μνήμες, των ανθρώπων που κυνηγήθηκαν για τις ιδέες τους από το κράτος του Χωροφύλακα και των Δελτίων «Κοινωνικών» Φρονημάτων.

Των ανθρώπων που ο Ανδρέας στήριξε με προοδευτικές, κοινωνικές μεταρρυθμίσεις όπως το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τοΑΣΕΠ και εκείνοι του το ανταπέδωσαν με την αγάπη τους.

Με τον Ανδρέα Παπανδρέου ξανασυναντηθήκαμε αργότερα, όταν ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο ως ταξιδευτής.

Ήταν τότε που σε κάποιο βαγόνι ένος τρένου για τη Βιέννη, ένας Ινδός φοιτητής μου μίλησε για τη φιλία του με την δική του Ίντιρα Γκάντι και για την κίνηση των 6 για την Παγκόσμια Ειρήνη που ανέλαβαν από κοινού με τον Ούλωφ Πάλμε.

Τον Ανδρέα, τον μαθαίνω ξανά σήμερα, όταν στο μεταπτυχιακό μου στο Δίκαιο και την Οικονομία διαβάζω για το ακαδημαϊκό του έργο στο Harvard και στο Berkeley γνωρίζοντας μάλιστα ότι σε ηλικία μόλις 25 ετών ήταν ένα από τα πέντε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς. Τη διάσκεψη που σχεδίασε ολόκληρη την αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας ως τις πετρελαϊκές κρίσεις του 1970.

Πολλά μπορεί να αποδώσει κανείς στον Ανδρέα Παπανδρέου είτε θετικά είτε και αρνητικά.

Το ίδιο άλλωστε, συμβαίνει με όλους του ανθρώπους.

Πόσο μάλλον με τις μεγάλες και ηγετικές προσωπικότητες που ποτέ μα ποτέ δεν είναι μόνο ένας άνθρωπος αλλά πολλοί, συμπυκνωμένοι σε ένα πρόσωπο.

Οι δικές μου θέσεις και απόψεις είναι λίγο-πολύ γνωστές.

Αυτό όμως που κρατώ από τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν είναι τόσο τα λόγια των φίλων του αλλά αυτά των αντιπάλων του.

Γιατί ίσως εκεί να κρύβεται και η μεγαλύτερη ειλικρίνεια σχετικά με αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το μύθο και τη λαϊκή δοξασία για εκείνον που οι πολίτες αγάπησαν και ταυτίστηκαν μαζί του.

Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ, τον Ανδρέα Παπανδρέου, θα τον θυμάμαι πάντα για εκείνα τα λόγια της πιο μεγάλης ιδεολογικής του αντιπάλου και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού.

Είναι τα λόγια της κυρίας Μάργκαρετ Θάτσερ:

«Δεν τον συμπάθησα, αλλά ποτέ δεν έφυγε από Διάσκεψη Κορυφής της ΕΟΚ, χωρίς να πάρει κάτι για τη χώρα του».

ΥΓ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου γεννήθηκε σαν σήμερα στη Χίο το 1919.

Σοσιαλδημοκρατία χωρίς εγωισμούς

Αναδημοσίευση από το ΑΠΕ - ΜΠΕ

Το πολιτικό κενό που αφήνει πίσω του η διάψευση των προσδοκιών που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ιστορική δικαίωση των επιλογών της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και η ανάγκη για μεταρρυθμιστική πολιτική με κοινωνικό πρόσημο, κάνει πολλούς να μιλούν ξανά για τη Σοσιαλδημοκρατία και την «Κεντροαριστερά».

Ωστόσο, το λάθος που συχνά καταγράφεται σε αυτές τις συζητήσεις, είναι ότι φτάνουν τελικά να γίνονται με ποδοσφαιρικούς και όχι με πολιτικούς όρους. Μιλούν πολλοί για τα πρόσωπα αλλά δεν μιλούν για πολιτικές ιδέες. Δεν μιλούν για προτάσεις που αφορούν τις αγωνίες των πολιτών, αλλά μάλλον τις ανασφάλειες των επαγγελματιών της πολιτικής.
Δεν κάνουν έτσι, ούτε σοβαρή κριτική στο κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο και κυρίως ούτε πολιτική αυτοκριτική.

-   Γιατί για ποια Σοσιαλδημοκρατία μπορούμε σήμερα να μιλάμε, όταν αυτή η ίδια έχει παραιτηθεί από το πολιτικό της οπλοστάσιο, όταν έχει παραιτηθεί από το παραδοσιακό εργαλείο αναδιανομής του πλούτου μέσω της φορολογίας;
-   Ποια σοσιαλδημοκρατία μπορεί άραγε, να ελέγξει το μεγάλο κεφάλαιο, όταν αυτό μπορεί να συναλλάσσεται με τροπικούς ή και εγγύτερους σε εμάς φορολογικούς παραδείσους με ένα απλό κλικ σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή;
-   Ποιο κοινωνικό μοντέλο μπορεί να διατηρήσει το κράτος πρόνοιας, να διασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη και το υψηλό επίπεδο προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων όταν από τη μια έχει να ανταγωνιστεί το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο της Δύσης και κυρίως τον αυταρχικό, δεσποτικό καπιταλισμό των χωρών της Ανατολικής Ασίας;

Πρόκειται για ερωτήματα όχι θεωρητικά ή φιλοσοφικά, αλλά ουσιαστικά και κρίσιμα, καθώς συμπυκνώνουν στην πράξη το δίλημμα της πρόσφατης διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Που δεν είναι άλλο, από τη σύγκρουση της Ρύθμισης με την «ελευθερία» ή καλύτερα με την Ασυδοσία των Αγορών. Είναι το δίλημμα που άλλωστε, αποτελεί και σημείο τομής της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας και διαχωρίζει την Πρόοδο από τη Συντήρηση.

Γι' αυτό και η απάντηση σ΄ αυτά τα ερωτήματα δεν αποτελεί μια ιδεολογική πολυτέλεια για τις προοδευτικές δυνάμεις στη χώρα μας αλλά αδήριτη ανάγκη.
Γιατί ακριβώς, στην Ελλάδα του μαύρου χρήματος, της υπερφορολόγησης των οικονομικά ασθενέστερων και του ταυτόχρονου πρωταθλητισμού σε καταθέσεις σε τράπεζες της Ελβετίας ή του Λουξεμβούργου, οι αναγκαίες διακρατικές συνεννοήσεις για τον έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου και τη συμμετοχή του στο χρέος της κοινωνικής αλληλεγγύης δε συνιστούν απλά απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.

Είναι και παραμένουν ο μόνος αξιόπιστος και ρεαλιστικός δρόμος για μια πιο κοινωνικά δίκαιη και πιο ήπια οικονομική προσαρμογή.
Δρόμος που μοιραία περνά μέσα από τα ευρωπαϊκά fora και όργανα καθώς αναφέρεται σε προβλήματα που απασχολούν το σύνολο της ευρωπαϊκής κοινότητας.
Πρόκειται για προβλήματα που υπερβαίνουν τα στενά σύνορα της πατρίδας μας και που καμιά χώρα δεν μπορεί να λύσει μόνη αλλά μόνο ενώνοντας τις φωνές της με άλλες.

Είναι αυτές οι ίδιες οι προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, εκείνες που μας υποδεικνύουν συγχρόνως και ποια θα πρέπει να είναι η διεθνής μας στρατηγική ως χώρα. Δηλαδή, η σταθερή μας προσήλωση στο ευρωπαϊκό ιδεώδες και η αλλαγή αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε έναν υπερεθνικό, μεταρρυθμιστικό οργανισμό της παγκόσμιας οικονομίας, με ταυτόχρονη επιτάχυνση της πολιτικής της ενοποίησης.

Υποδεικνύουν όμως και κάτι ακόμα.

Ότι δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλδημοκρατία ούτε στη χώρα μας ούτε πουθενά, χωρίς ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή και διεθνή ατζέντα.

Σε εθνικό επίπεδο ωστόσο, η Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία λίγο φαίνεται να νοιάζεται για όλα αυτά. Μοιάζει πιο πολύ χαμένη στους εγωισμούς των αρχηγών και των αρχηγίσκων της.

Μόνος τρόπος για την υπέρβαση αυτών των διαφορών χωρίς ουσιαστικό πολιτικό χαρακτήρα, αποτελεί η επαναφορά του δημοσίου διαλόγου σε πολιτικά πλαίσια, η επιστροφή στην πολιτική. Να μιλήσουμε δηλαδή επιτέλους για τις πολιτικές, το ρόλο, την ταυτότητα και τη θέση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας στον εθνικό μας πολιτικό χάρτη.

Θέση που δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στα αριστερά του πολιτικού εκκρεμούς. Με σταθερό μέτωπο απέναντι στις δυνάμεις της απορρύθμισης. Αλλά και απέναντι στο δήθεν «αριστερό» ή δεξιό λαϊκισμό που δε γνωρίζει παράταξη, όπως απέδειξαν όσοι προεκλογικά έσκιζαν τα μνημόνια στο Ζάππειο ή την Ομόνοια μόνο και μόνο για να τα ξανακολλήσουν, αυτή τη φορά από τα έδρανα της κυβέρνησης. Είναι αυτή μάλιστα η πολιτική τοποθέτηση που υπαγορεύει τις αποστάσεις τόσο από τη Νέα Δημοκρατία όσο και τις ενδεδειγμένες πολιτικές συμμαχίες με κόμματα, κινήσεις και κυρίως κοινωνικές ομάδες. Τοποθέτηση, σύμφωνη με την ιστορική διαδρομή της δημοκρατικής παράταξης καθώς και με την ευρωπαϊκή εμπειρία αν κρίνουμε από τις εξελίξεις στην Ισπανία και την Πορτογαλία.

Γιατί δεν μπορούν κάποιοι να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, να μιλούν για Κεντροαριστερά και ταυτόχρονα να φαντασιώνονται ως υποψήφιο πρωθυπουργό των Σοσιαλιστών, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή παλιότερα, τον Αντώνη Σαμαρά.

Σε κάθε περίπτωση, η πρόσκληση για ενότητα δεν μπορεί να αφορά συγκολλήσεις κορυφής, άθροισμα φιλοδοξιών και απολίτικους αποκλεισμούς λόγω προσωπικών εγωισμών όπως έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Οι πρόσκαιρες επικλήσεις στην Κεντροαριστερά, οι διαρροές και η επιλογή συνομιλητών για να αντλήσει κανείς όψιμα εκλογικά οφέλη δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για την ενότητα. Γιατί ακριβώς δεν απευθύνεται στους πολίτες αλλά σε μάλλον «ανύπανδρους» προξενητές ενός γάμου που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους προσωπική αποκατάσταση.

Ούτως ή άλλως, η ενότητα είναι πάντα ένα ερώτημα που αφορά τη βάση και μπορεί να το απαντήσει μόνο η ουσιαστική ανταπόκριση των πολιτών σε μια νέα πολιτική και κοινωνική συμμαχία. Γι΄ αυτό και τη λύση δεν θα έρθει με παρασκηνιακές συνεννοήσεις. Θα έρθει με την προσφυγή στη βάση, σε μια ανοιχτή πολιτική διαδικασία με τη θεσμική συμμετοχή όλων κομμάτων και κινήσεων του χώρου που θα αποφασίσει από την αρχή για όλους και για όλα. Δημοκρατικά και συντεταγμένα. Από το όνομα, τα σύμβολα, τους επικεφαλής, τα όργανα και κυρίως τις πολιτικές, τους κοινοβουλευτικούς στόχους της επιδιωκόμενης αυτής προοδευτικής συμμαχίας.

Αυτή άλλωστε είναι και μια πολιτική πρακτική που εγκαινίασε πρώτη η κεντροαριστερά, σχεδόν 10 χρόνια νωρίτερα με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ μέσα από μια διαφανή και αδιάβλητη διαδικασία που πλέον υιοθετείται ακόμη και από συντηρητικά κόμματα όπως η ΝΔ.

Χρειάζεται ακόμη μια Προγραμματική Συμφωνία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς, ένα ουσιαστικό χρονοδιάγραμμα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. Ένας πολιτικός χάρτης για τη μετάβαση στην μεταπελατειακή Ελλάδα όπου θα επαναπροσδιορίσουμε όλοι μαζί, στην πράξη και όχι με αόριστες διακηρύξεις, την ταυτότητα μας και θα ορίσουμε εκ νέου τι σημαίνει «Πρόοδος» και τι «Συντήρηση».
Σε μια τέτοια πολιτική συμφωνία χωρούν όλοι όσοι επιθυμούν και μπορούν να απαντήσουν στο ερώτημα «ποια σοσιαλδημοκρατία θέλουμε».
-    Μια σοσιαλδημοκρατία που εκπροσωπεί τη Διαύγεια και θα αγωνιστεί για να κατοχυρωθεί συνταγματικά όπως έγινε με τη μεγάλη μεταρρύθμιση του ΑΣΕΠ
                                                  ή
-    μια σοσιαλδημοκρατία στα λόγια, που θα είναι έτοιμη την παρακάμψει όπως τρεις φορές επιχείρησε να κάνει ο κ. Μητσοτάκης και συνεχίζει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ;
-    Θέλουμε μια σοσιαλδημοκρατία του opengoverment και της επιλογής με βιογραφικό σε κορυφαίες λειτουργίες της Δημόσιας Διοίκησης
                                                   ή
-    ένα μόρφωμα που θα συνεχίσει την παλαιοκομματική λογική του διορισμού συγγενών και φίλων όπως έγινε στο πρόσφατο παρελθόν με το 4-2-1 της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ;

Πρέπει ακόμη, έχοντας γνώση πως ζούμε στην Ελλάδα του μικρομέγαλου διπολισμού, να συναποφασίσουμε την κοινή μας στρατηγική σε ενδεχόμενη ανάγκη συμμετοχής σε ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα.

Όχι υπό την έννοια της επιλογής της συμπόρευσης με τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Αλλά με τη λογική της διαμόρφωσης των όρων της σύμπραξης. Όροι που θα προασπιστούν το προγραμματικό πλαίσιο των μεγάλων αλλαγών που χρειάζεται η χώρα μας και ταυτόχρονα θα σέβονται την εμπιστοσύνη των προοδευτικών πολιτών και την πολιτική μας φυσιογνωμία.

Κάτι τέτοιο μπορεί και πρέπει να γίνει με τη συμμετοχή των πολιτών της κεντροαριστεράς και τη συμφωνία για διενέργεια εσωτερικού δημοψηφίσματος που θα εγκρίνει τους όρους της όποιας συνεργασίας και θα έχει δεσμευτικό χαρακτήρα. Μ' αυτό τον τρόπο και ακολουθώντας το πρόσφατο παράδειγμα του SPD, θα λύσουμε θεσμικά και δημοκρατικά και το ζήτημα του διακριτού κι αυτόνομου λόγου αποφεύγοντας την ενσωμάτωση σε συντηρητικές νοοτροπίες, σε αριστερόστροφους ή δεξιόστροφους «Μπαλτάκους» όπως συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν.

Με τέτοιες προτάσεις και με βασική προϋπόθεση την προσφυγή στην ετυμηγορία των δημοκρατικών πολιτών θα οικοδομηθεί η ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων. Αυτό που απομένει είναι η βούληση.

Είναι η δική μας πολιτική δέσμευση - όχι μόνο των ηγεσιών αλλά καθενός πολίτη ξεχωριστά -, η δική μας απάντηση στα υπαρξιακά διλήμματα του προοδευτικού χώρου που θα ανοίξει το δρόμο για ένα σύγχρονο πολιτικό Κίνημα, για μια Σοσιαλδημοκρατία που θα απαντά στα προβλήματα των πολιτών και όχι σε μεμονωμένα πρόθυμα στελέχη. Μια Σοσιαλδημοκρατία που θα είναι αντίβαρο στον εθνολαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αλλά και τη γαλάζια όψη των αντιμνημονιακών μύθων των «Ζαππείων» που συνιστά η νεοφιλελεύθερη και πελατειακή συνταγή της ΝΔ.

Τη Σοσιαλδημοκρατία που επιτέλους θα απευθύνεται ξανά στους ανθρώπους και όχι σε καρέκλες υποψήφιων αξιωματούχων της όποιας κυβέρνησης.

Μια Σοσιαλδημοκρατία χωρίς εγωισμούς.

Το opengoverment πρέπει να νικήσει

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διόριζε με βιογραφικό και opengoverment τους διοικητές των νοσοκομείων κάποιοι αντιδρούσαν.

Αντιδρούσε πριν από όλα το ίδιο του το κόμμα, εθισμένο σε μια παλαιοκομματική πρακτική.
Αντιδρούσε το "ΠΑΣΟΚ" του Βενιζέλου και της υπουργού της κυβέρνησης Σαμαρά, Φώφης Γεννηματά, όταν μαζί με τη ΔΗΜΑΡ εφάρμοσαν το περίφημο 4-2-1 κι επανέφεραν στην πράξη τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων στη Δημόσια Διοίκηση.
Είναι γνωστή η υπόθεση με το mail Χατζησωκράτη.

Αντιδρά σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ όταν κάνουν το ίδιο με τους δικούς τους αφισοκολλητές και αυτούς που τους βαρούν παλαμάκια σε διάφορα νυχτερινά κέντρα.

Το ίδιο άλλωστε έκανε πιο πριν -σε υπερθετικό βαθμό- ο Κώστας Καραμανλής με τη λογική των "γαλάζιων παιδιών" και της "επανίδρυσης" του κράτους. Τη λογική των αθρόων πελατειακών διορισμών που καλούνται να πληρώσουν σήμερα οι επόμενες γενιές.

Το ίδιο έκαναν νωρίτερα όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις με εξαίρεση μόνο μια.

Αυτή του Γιώργου Α. Παπανδρέου.

Σήμερα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης εμφανίζονται ως άλλες "μωρές παρθένες" έναντι του ΣΥΡΙΖΑ όταν πρώτα από όλους αντέδρασαν αυτά και κατήργησαν επί της ουσίας μια νεωτερική πρακτική για να εφαρμόσουν ακριβώς τα ίδια με την παρούσα κυβέρνηση.

Άραγε όμως σε ποια προηγμένη χώρα του κόσμου στη διοίκηση νοσοκομείων ή άλλων οργανισμών διορίζονται αποτυχημένοι πολιτευτές ή φίλοι κι όχι άνθρωποι που πληρούν επιστημονικά, γνωστικά κι επαγγελματικά προσόντα?

Ως πότε κάποιοι θα αντιδρούν στην πρόσληψη με αντικειμενικά και τεχνοκρατικά κριτήρια και θα επιμένουν στο παλιό, αναποτελεσματικό και ξεπερασμένο σύστημα των κομματικών διορισμών?

Για πόσο ακόμα θα επιλέγονται οι αρεστοί κι όχι οι άριστοι σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής?

Κι όμως πάντα θα υπάρχει αντίδραση.

Αντίδραση όσο δεν συγκρουόμαστε με τον πελατειασμό και την παρασιτική λογική κομμάτων που δεν απευθύνονται σε πολίτες αλλά σε πελάτες.

Όσο δεν τελειώνουμε με την εμφυλιοπολεμική αντίληψη του κράτους ως "φέουδο" της παρέας που ασκεί τη νομή της πολιτικής εξουσίας.

Γι ΄αυτό το opengoverment είναι ένα σήμείο τομής.

Σημείο τομής για να αποφασίσουμε αν συμπρατασσόμαστε με την πρόοδο ή με την ποικιλόχρωμη "αντίδραση".
Σημείο τομής για να ορίσουμε τι είναι τελικά παλιό και τι νέο στην πολιτική.

Είναι ακόμη, ένα καλός λόγος όχι για κροκοδείλια δάκρυα μα για συλλογική αυτοκριτική, αιτία για να υπερβούμε το παρελθόν και όλα όσα μας έφεραν ως εδώ.

Γι' αυτό και το opengoverment και η κουλτούρα του πρέπει να νικήσει! 

Η χώρα χρειάζεται έναν ιστορικό συμβιβασμό

Ασχέτως του τι πιστεύει κάνεις για τον κύριο Τσίπρα ως πολιτικό καθώς και για την πορεία της κυβέρνησης και της χώρας αυτούς τους τελευταίους μήνες, δεν μπορεί να παραβλέπει την ανάγκη για εθνική συναίνεση και να εμμένει στα πρόσωπα και τους κομματικούς εγωισμούς. Γιατί η χώρα χρειάζεται πράγματι ένα γενναίο ιστορικό συμβιβασμό.

Πρέπει δηλαδή να κάνει αυτό που δεν έκανε 5 χρόνια τώρα, διχασμένη στα ψέμματα, το λαϊκισμό, στο δήθεν "αντιμνημονιακό" παραλήρημα.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν χρέος να έλθουν σε μια πολιτική συμφωνία στα αυτονόητα. Μια συμφωνία για βασικές μεταρρυθμίσεις ώστε να μη χαθούν οι θυσίες των πολιτών που θα συνεχίσουν να γεμίζουν με "μέτρα" το τρύπιο βαρέλι των προϋπολογισμών. Μια συμφωνία στα πλαίσια της κοινής λογικής και της αλήθειας των αριθμητικών δεδομένων.

Γιατί αν μέχρι σήμερα μέσα από τα "Ζάππεια", το σκίσιμο των μνημονίων, την καθυστέρηση αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών η χώρα χάσει κι άλλο πολύτιμο χρόνο, τότε δεν θα έχει χάσει μόνο 5 χρόνια αλλά μια ολόκληρη γενιά. Μια γενιά νέων εργαζομένων και επιστημόνων που ακολουθούν ήδη το δρόμο της φυγής σε μια νέα μεγάλη, "ακαδημαϊκή" αυτή τη φορά, μετανάστευση. Κι όλα αυτά μάλιστα τη στιγμή που άλλες οικονομικά ευάλωτες χώρες βρίσκουν σιγα-σιγα το δρόμο της ανάπτυξης μακρυά από τη θεσμική επιτροπεία όπως συμβαίνει στην Πορτογαλία ή την Κύπρο.

Γι' αυτό είναι τουλάχιστον υποκριτικό οι πολιτικές δυνάμεις που ως κυβέρνηση στηλίτευαν δικαιολογημένα το ΣΥΡΙΖΑ για την τότε στάση του, να μετατραπούν με τη σειρά τους από την ασφάλεια των εδράνων της αντιπολίτευσης σε ένα άλλο "γαλαζοπράσινο" ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί ποιον άραγε θα συνέφερε και συμφέρει μια τέτοια στάση?

Συμφέρει σίγουρα εκείνους που θέλουν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά ή αλλιώς σε βάρος του ελληνικού λαού. Είναι μια προσοδοφόρος εκδοχή για το κομματικό χρηματιστήριο των μετοχών του εκάστοτε πολιτικού αρχηγού.Είναι η πεπατημένη, ο εύκολος και σίγουρος δρόμος που ακολούθησαν οι κύριοι Σαμαράς, Τσίπρας και Καμμένος για να έρθουν στην εξουσία.

Δε συμφέρει όμως την Ελλάδα και τους πολίτες. Δε συμφέρει μια κοινωνία και μια οικονομία που δεν αντέχει νέους Βαρουφάκηδες, δεν αντέχει άλλο λαϊκισμό και κοινωνική διαίρεση ιδίως όταν παραμονεύει ο εφιάλτης του νεοναζισμού και της τυφλής αντικοινοβουλευτικής βίας όπως είδαμε πρόσφατα με την περίπτωση του κύριου Κουμουτσάκου.

Ειδικά τώρα, που η νοτιοανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται σε μια περιοχή διεθνών εντάσεων και αστάθειας ενώ η λύση στο προσφυγικό πρόβλημα που δημιουργείται ανατολικά των συνόρων μας απαιτεί υπερεθνικές συναινέσεις, η Πατρίδα μας δεν μπορεί να μετεωρίζεται. Δεν μπορεί να αναζητά στο εσωτερικό, τη δική της εθνική συνεννόηση αλλά οφείλει να έχει ενιαία στρατηγική και συμπαγή εθνικό λόγο στα διεθνή fora.

Άλλωστε συναίνεση δε σημαίνει κατ' ανάγκη το σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο άλλωστε, θα ήταν καταστροφικό καθώς πιθανή συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας σε έναν ευρύτερο κυβερνητικό σχηματισμό θα σήμαινε αυτομάτως την αναγόρευση της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής σε αξιωματική αντιπολίτευση με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς τα προνόμια του κοινοβουλευτικού διαλόγου. Φαντάζομαι πως κανένας δημοκρατικός πολίτης ανεξαρτήτως πολιτικής γεωγραφίας θα ήθελε να βλέπει να απαντά στον κύριο Τσίπρα, στον εκάστοτε κύριο Τσίπρα στην ώρα του πρωθυπουργού, ο Νίκος Μιχαλολιάκος.

Αντιθέτως, συναίνεση σημαίνει συμφωνία για κοινούς στόχους έναντι των δανειστών με τη συγκρότηση μιας εθνικής διαπραγματευτικής αποστολής με υπερκομματικά χαρακτηριστικά. Σημαίνει χαμήλωμα των τόνων, ενίσχυση του κοινοβουλευτικού ελέγχου επί της ουσίας κι όχι με κορώνες που ακούγονται όμορφα στη θαλπωρή της αντιπολιτευτικής απραξίας αλλά δεν έχουν σχέση με τη σκληρή πραγματικότητα. Σημαίνει ακόμη, την ψήφιση όπου είναι αναγκαίο, νομοσχεδίων και από την αντιπολίτευση αλλά και παραδοχή λαθών και αποδοχή τροποποιήσεων προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου από μέρους της κυβέρνησης.

Είναι αυτός ο ιστορικός συμβιβασμός που θα αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας αλλά θα επιτρέψει τη χρεοκοπία του λαϊκισμού και του πολιτικού μας χτες. Τη χρεοκοπία της βασικής αιτίας δηλαδή για την ανακύκλωση της κρίσης.

Όσο για τους όψιμους "¨αριστερούς" και "κεντροαριστερούς" τιμητές της κυβέρνησης καλό είναι να κάνουν κι εκείνοι την αυτοκριτική τους. Να διαλέξουν τον έντιμο δρόμο του πολιτικού κόστους ή τον αδιέξοδο κι ανέξοδο λαϊκισμό.Να διαλέξουν τέλος και σε ποια "αριστερά" θέλουν να μοιάσουν και να ανήκουν. Την Αριστερά του Μπερλινγκουέρ ή των "Στρατούληδων"? 

Γιατί στη δεύτερη περίπτωση η χώρα θα εγκλωβιστεί στο ιλαροτραγικό σενάριο που θα διαθέτει δυο πολύχρωμα και πολυκομματικά ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα στην κυβέρνηση και ένα στην αντιπολίτευση.

Το Δίστομο μας περιμένει ακόμη....

Η σφαγή του Διστόμου αλλά και ευρύτερα η διεκδίκηση των οφειλόμενων από μέρους του γερμανικού δημοσίου αποζημιώσεων δεν είναι ένα θέμα που πρέπει να προσεγγίζεται επετειακά ή για λόγους εντυπώσεων που αφορούν μόνο τα κομματικά ακροατήρια.

Δεν μπορεί να λογίζεται ως ένα "ελ Ντοράντο" εσόδων δημαγωγικής ευκολίας που θα μας επιτρέψει δήθεν να αποφύγουμε άλλες μας υποχρεώσεις μα με το σεβασμό που αρμόζει στην αξία της ανθρώπινης ζωής, την αξία των ζωών που χάθηκαν στο Δίστομο και σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Είναι ζήτημα όχι μόνο ελληνικής αλλά διεθνούς συλλογικής μνήμης, ζήτημα Δημοκρατίας και πολιτικής ηθικής.
Είναι ένα μεγάλο θέμα εθνικής αλλά και πανανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η πρόσφατη εμπειρία της απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για το ζήτημα όχι των πολεμικών επανορθώσεων αλλά της αποζημίωσης των συγγενών των θυμάτων του Διστόμου, παρά την σε πρώτη φάση αρνητική έκβαση της δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέλος της διεκδίκησης αλλά ως σκαλοπάτι μιας εξελικτικής νομικής διαδικασίας, μιας πορείας προς την τελική δικαστική δικαίωση.

Μιας πορείας που για να φτάσει στη Χάγη πέρασε από το Πρωτοδικείο Λιβαδειάς, το Εφετείο Αθηνών και τον Άρειο Πάγο ως τα δικαστήρια της Φλωρεντίας.

Μια πορεία που ξεκίνησε το 1997 όταν ο ο δικηγόρος και πρώην ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ι.Σταμούλης κατέθεσε ομαδική αγωγή των συγγενών των 218 θυμάτων της σφαγής του Διστόμου κατά του γερμανικού δημοσίου ζητώντας αποζημίωση για ψυχική οδύνη αλλά και για τις καταστροφές που προκάλεσαν τα ναζιστικά στρατεύματα, πυρπολώντας τα σπίτια ολόκληρου του χωριού.

Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς τότε, επιδίκασε περίπου 9,5 δισ. δραχμές στους συγγενείς των νεκρών του Διστόμου. Η αποζημίωση αυτή όμως αφορούσε μόνο την ηθική ικανοποίηση των συγγενών κι όχι τις υλικές ζημίες.
Οι εκπρόσωποι του γερμανικού δημοσίου προσέφυγαν στο Εφετείο Αθηνών το οποίο έκρινε ορθή την απόφαση του Πρωτοδικείου. Το ίδιο έπραξε λίγο αργότερα και ο Άρειος Πάγος όταν οι Γερμανοί προσέφυγαν κατά της απόφασης του Εφετείου με την υπόθεση να εκδικάζεται στην Ολομέλεια και με  την απόφαση υπ΄αριθμ. 12 του 2000 ,με 16 υπέρ και 4 κατά, να απορρίπτει τελικά τη "γερμανική" προσφυγή.

Ωστόσο, παρά τις διαδοχικές νίκες των Διστομιτών και την άρνηση του γερμανικού δημοσίου να ικανοποιήσει την απόφαση του δικαστηρίου, κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων που ανήκουν στο γερμανικό δημόσιο ουδέποτε έγινε στην Ελλάδα.

Κι αυτό γιατί σύμφωνα με το άρθρο 923 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας απαγορεύεται η αναγκαστική εκτέλεση κατά αλλοδαπού δημοσίου χωρίς την  προηγούμενη χορήγηση άδειας από τον Υπουργό Δικαιοσύνης για λόγους που αφορούν προφανώς στις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας.

Η άδεια αυτή δεν δόθηκε ποτέ.

Τη λύση όμως έδωσε έστω και προσωρινά ο Κανονισμός 44/2001 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που ορίζει ότι απόφαση εκτελεστή σε μια χώρα εκτελείται και στις υπόλοιπες  χώρες της Ενωμένης Ευρώπης.
Συνεπώς, αμετάκλητες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων όπως αυτή του Πρωτοδικείου της Λιβαδειάς θα μπορούσαν να κηρυχτούν εκτελεστές σε άλλο κράτος- μέλος της Ε.Ε.

Η προσφυγή του γερμανικού δημοσίου στο Πρωτοδικείο Φλωρεντίας, του τόπου που συνιστούσε και τον τόπο εκτέλεσης που επέλεξε ο Ι. Σταμούλης, πυροδότησε τις εξελίξεις.

Η προσπάθεια ακύρωσης των εκεί κατασχέσεων και η ακολουθούμενη απόρριψη της προσφυγής αυτής σε πρώτο και σε δεύτερο βαθμό στο Εφετείο Φλωρεντίας με το Corte Suprema di Cassazione, τον ιταλικό Άρειο Πάγο να αποφαίνεται τελικά καταφατικά ως προς τη νομιμότητα των κατασχέσεων οδήγησαν τη Γερμανία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Στη διαμάχη αυτή Ιταλίας - Γερμανίας με φόντο τη σφαγή του Διστόμου η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Γιώργο Παπανδρέου σε μια κίνηση ισχυρού πολιτικού συμβολισμού και παρά την αρνητική δημοσιονομική συγκυρία για τη χώρα μας, έπραξε αυτό που θεωρούνταν μεν, όμως δεν ήταν στην πράξη ως τότε, αυτονόητο.

Άσκησε παρέμβαση υπέρ της ιταλικής επιχειρηματολογίας και συνεπώς υπέρ της ικανοποίησης των αξιώσεων των συγγενών των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο αξιοποιώντας το δικαίωμα που της δίνει το άρθρο 62 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου το οποίο και είναι προσαρτημένο στο Χάρτη του ΟΗΕ.

Ήταν "η πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση έπαιρνε θέση" στο εν λόγω ζήτημα όπως θα πει η δικηγόρος των συγγενών των θυμάτων Κ.Σταμούλη.

Ή μάλλον καλύτερα η πρώτη φορά που ελληνική κυβέρνηση έπαιρνε ξεκάθαρα θέση υπέρ των Διστομιτών.

Μιας και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις υπήρξαν αρνητικές όταν χρειάστηκε η αρωγή τους κυρίως ως προς τη χορήγηση της άδειας που προβλέπει το άρθρο 923 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Στάση που εκφράστηκε μέσα από  την άρνηση των εκάστοτε Υπουργών Δικαιοσύνης να επιτρέψουν την εκτέλεση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς κατά των εν Ελλάδι περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού δημοσίου.

Ωστόσο, η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου δεν δικαίωσε τις όποιες προσδοκίες.

 Οι κατά πολλούς "διστακτική" απόφαση του είχε ως γνώμονα να διατηρήσει ισορροπίες και να μη δημιουργήσει κλίμα νομικής ανασφάλειας μέσα από αλλεπάλληλες αντίστοιχες περιπτώσεις συγγενών θυμάτων ανά την Ευρώπη που πιθανόν η ηθική τους ικανοποίηση να οδηγούσε σε διακρατικές εντάσεις και δικαστικές διενέξεις.

 Βέβαια, η οχύρωση της Γερμανίας πίσω από την αρχή της ετεροδικίας, της κατά τα άλλα αυτονόητης, εθιμικής κρατικής ασυλίας που επιτρέπει την μη υπαγωγή ενός κράτους στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων άλλων κρατών χωρίς τη θέλησή του, είναι τουλάχιστον αναχρονιστική κι ασυμβίβαστη με κάθε αίσθημα δικαίου.

"Διότι δεν μπορεί η Γερμανία να παραδέχεται ανοιχτά ότι πραγματοποίησε τη σφαγή στο Δίστομο αλλά να μην επιθυμεί η παραδοχή αυτή να έχει κάποια πρακτική συνέπεια."

Άλλωστε όπως έχει υποστηριχθεί από έγκριτους Έλληνες και Ευρωπαίους νομικούς και διεθνολόγους, εγκλήματα όπως αυτά που διέπραξαν οι Ναζί στο Δίστομο προσβάλλουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και συνιστούν ius cogens οπότε και υπερισχύουν κάθε άλλης αρχής του διεθνούς δικαίου.
Αυτή υπήρξε άλλωστε και  η λογική που επέτρεψε την άμβλυνση της έννοιας της ετεροδικίας τόσο κατά τον δικό μας Άρειο Πάγο όσο και κατά το ιταλικό Ανώτατο Δικαστήριο.

Έτσι, αν και παρότι το Διεθνές Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι δεν μπορούν να εκτελεστούν σε ιταλικό έδαφος οι δικαστικές αποφάσεις εις βάρος της Γερμανίας, δεν αποκλείει ότι, ο δικαστικός αγώνας μπορεί να συνεχιστεί τελικά, ακόμη και σε γερμανικά δικαστήρια που έχουν στο παρελθόν δικαιώσει θύματα του πολέμου.

Παράλληλα, οφείλει να αξιοποιηθεί η έστω σημειολογικού χαρακτήρα προτροπή του Προέδρου του Δικαστηρίου, Hisashi Owada για την έναρξη διαπραγματεύσεων με σκοπό την αποζημίωση των συγγενών των θυμάτων.
Διαπραγματεύσεις οι οποίες δεν ξεκίνησαν και δεν έγιναν ποτέ.

Γι' αυτό και -όπως έχει υποστηρίξει και ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πάντειου Πανεπιστήμιου, Στέλιος Περράκης, που εκπροσώπησε τη χώρα μας στη Χάγη,- υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήταν χρήσιμη η διατύπωση μιας ρηματικής διακοίνωσης που θα θέτει εκ νέου το ζήτημα και θα προσκαλεί τη γερμανική κυβέρνηση σε διάλογο.

Ρηματική διακοίνωση που δε σημαίνει ασφαλώς την αφετηρία μιας πολεμικού τύπου αντιπαράθεσης με μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση αλλά την αφετηρία διαλόγου για την επίλυση μιας υπαρκτής διαφοράς υπό το φως του διεθνούς δικαίου και της πολιτικής διπλωματίας.

Σε όλα αυτά  υπάρχει ένας εύλογος αντίλογος.

Μα είναι δυνατόν η Ελλάδα με δεδομένη την δημοσιονομική πραγματικότητα και την πολιτική και οικονομική δυναμική της Γερμανίας να επιλέξει την ανακίνηση ενός τόσο έντονα φορτισμένου πολιτικά, οικονομικά και συναισθηματικά ζητήματος?

Ένα έμπειρο διπλωματικό μάτι, με τη ψυχρή υπολογιστική θεώρηση της ανάλυσης των συνθηκών ίσως επέμενε περισσότερο στην ανάγκη στάθμισης του διεθνούς πολιτικού περιβάλλοντος και τη δυνατότητα πειστικής προβολής της όποιας αξίωσης.
Όμως η πραγματικότητα, η ζωή και η κυρίως η ηθική δικαίωση δεν χωρούν σε δοκιμαστικούς σωλήνες.
Οι συνθήκες μπορεί να μην είναι ποτέ ώριμες.
Η πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας ωστόσο οφείλει να τις συνδιαμορφώσει ώστε να ωριμάσουν. Οφείλει να  προετοιμάσει το έδαφος με την κατάλληλη πολιτική και κυρίως νομική προπαρασκευή.

Σε κάθε περίπτωση όχι μόνο το Δίστομο αλλά δεκάδες μαρτυρικές περιοχές σε όλη την Ελλάδα, τα Καλάβρυτα, η Κάνδανος, το Λιδωρίκι στέκονται εκεί για να μας υπενθυμίζουν το ιστορικό μας καθήκον ως πολίτες και ως κοινωνία.

Το καθήκον όχι εκδίκησης αλλά διεκδίκησης της αποκατάστασης της Δικαιοσύνης και του δικαιώματος στην Ιστορική Μνήμη, μέσα σε ένα περιβάλλον αλληλεγγύης, πραγματικής συνεργασίας και διακρατικής συνεννόησης.
Ένα περιβάλλον  που θα τιμά το παρελθόν και θα ελπίζει στο παρόν και το μέλλον που είναι η προστασία του ανθρώπου και των θεμελιωδών του δικαιωμάτων.

Στο δρόμο της δικαίωσης, η απόφαση της Χάγης δεν είναι τέλος αλλά στάση και επαναχάραξη της πορείας μας  προς τον τελικό προορισμό.

Σ' αυτό το ανηφορικό μονοπάτι, το Δίστομο μας περιμένει ακόμη...