Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Η χώρα χρειάζεται έναν ιστορικό συμβιβασμό

Ασχέτως του τι πιστεύει κάνεις για τον κύριο Τσίπρα ως πολιτικό καθώς και για την πορεία της κυβέρνησης και της χώρας αυτούς τους τελευταίους μήνες, δεν μπορεί να παραβλέπει την ανάγκη για εθνική συναίνεση και να εμμένει στα πρόσωπα και τους κομματικούς εγωισμούς. Γιατί η χώρα χρειάζεται πράγματι ένα γενναίο ιστορικό συμβιβασμό.

Πρέπει δηλαδή να κάνει αυτό που δεν έκανε 5 χρόνια τώρα, διχασμένη στα ψέμματα, το λαϊκισμό, στο δήθεν "αντιμνημονιακό" παραλήρημα.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν χρέος να έλθουν σε μια πολιτική συμφωνία στα αυτονόητα. Μια συμφωνία για βασικές μεταρρυθμίσεις ώστε να μη χαθούν οι θυσίες των πολιτών που θα συνεχίσουν να γεμίζουν με "μέτρα" το τρύπιο βαρέλι των προϋπολογισμών. Μια συμφωνία στα πλαίσια της κοινής λογικής και της αλήθειας των αριθμητικών δεδομένων.

Γιατί αν μέχρι σήμερα μέσα από τα "Ζάππεια", το σκίσιμο των μνημονίων, την καθυστέρηση αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών η χώρα χάσει κι άλλο πολύτιμο χρόνο, τότε δεν θα έχει χάσει μόνο 5 χρόνια αλλά μια ολόκληρη γενιά. Μια γενιά νέων εργαζομένων και επιστημόνων που ακολουθούν ήδη το δρόμο της φυγής σε μια νέα μεγάλη, "ακαδημαϊκή" αυτή τη φορά, μετανάστευση. Κι όλα αυτά μάλιστα τη στιγμή που άλλες οικονομικά ευάλωτες χώρες βρίσκουν σιγα-σιγα το δρόμο της ανάπτυξης μακρυά από τη θεσμική επιτροπεία όπως συμβαίνει στην Πορτογαλία ή την Κύπρο.

Γι' αυτό είναι τουλάχιστον υποκριτικό οι πολιτικές δυνάμεις που ως κυβέρνηση στηλίτευαν δικαιολογημένα το ΣΥΡΙΖΑ για την τότε στάση του, να μετατραπούν με τη σειρά τους από την ασφάλεια των εδράνων της αντιπολίτευσης σε ένα άλλο "γαλαζοπράσινο" ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί ποιον άραγε θα συνέφερε και συμφέρει μια τέτοια στάση?

Συμφέρει σίγουρα εκείνους που θέλουν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά ή αλλιώς σε βάρος του ελληνικού λαού. Είναι μια προσοδοφόρος εκδοχή για το κομματικό χρηματιστήριο των μετοχών του εκάστοτε πολιτικού αρχηγού.Είναι η πεπατημένη, ο εύκολος και σίγουρος δρόμος που ακολούθησαν οι κύριοι Σαμαράς, Τσίπρας και Καμμένος για να έρθουν στην εξουσία.

Δε συμφέρει όμως την Ελλάδα και τους πολίτες. Δε συμφέρει μια κοινωνία και μια οικονομία που δεν αντέχει νέους Βαρουφάκηδες, δεν αντέχει άλλο λαϊκισμό και κοινωνική διαίρεση ιδίως όταν παραμονεύει ο εφιάλτης του νεοναζισμού και της τυφλής αντικοινοβουλευτικής βίας όπως είδαμε πρόσφατα με την περίπτωση του κύριου Κουμουτσάκου.

Ειδικά τώρα, που η νοτιοανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται σε μια περιοχή διεθνών εντάσεων και αστάθειας ενώ η λύση στο προσφυγικό πρόβλημα που δημιουργείται ανατολικά των συνόρων μας απαιτεί υπερεθνικές συναινέσεις, η Πατρίδα μας δεν μπορεί να μετεωρίζεται. Δεν μπορεί να αναζητά στο εσωτερικό, τη δική της εθνική συνεννόηση αλλά οφείλει να έχει ενιαία στρατηγική και συμπαγή εθνικό λόγο στα διεθνή fora.

Άλλωστε συναίνεση δε σημαίνει κατ' ανάγκη το σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο άλλωστε, θα ήταν καταστροφικό καθώς πιθανή συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας σε έναν ευρύτερο κυβερνητικό σχηματισμό θα σήμαινε αυτομάτως την αναγόρευση της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής σε αξιωματική αντιπολίτευση με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς τα προνόμια του κοινοβουλευτικού διαλόγου. Φαντάζομαι πως κανένας δημοκρατικός πολίτης ανεξαρτήτως πολιτικής γεωγραφίας θα ήθελε να βλέπει να απαντά στον κύριο Τσίπρα, στον εκάστοτε κύριο Τσίπρα στην ώρα του πρωθυπουργού, ο Νίκος Μιχαλολιάκος.

Αντιθέτως, συναίνεση σημαίνει συμφωνία για κοινούς στόχους έναντι των δανειστών με τη συγκρότηση μιας εθνικής διαπραγματευτικής αποστολής με υπερκομματικά χαρακτηριστικά. Σημαίνει χαμήλωμα των τόνων, ενίσχυση του κοινοβουλευτικού ελέγχου επί της ουσίας κι όχι με κορώνες που ακούγονται όμορφα στη θαλπωρή της αντιπολιτευτικής απραξίας αλλά δεν έχουν σχέση με τη σκληρή πραγματικότητα. Σημαίνει ακόμη, την ψήφιση όπου είναι αναγκαίο, νομοσχεδίων και από την αντιπολίτευση αλλά και παραδοχή λαθών και αποδοχή τροποποιήσεων προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου από μέρους της κυβέρνησης.

Είναι αυτός ο ιστορικός συμβιβασμός που θα αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας αλλά θα επιτρέψει τη χρεοκοπία του λαϊκισμού και του πολιτικού μας χτες. Τη χρεοκοπία της βασικής αιτίας δηλαδή για την ανακύκλωση της κρίσης.

Όσο για τους όψιμους "¨αριστερούς" και "κεντροαριστερούς" τιμητές της κυβέρνησης καλό είναι να κάνουν κι εκείνοι την αυτοκριτική τους. Να διαλέξουν τον έντιμο δρόμο του πολιτικού κόστους ή τον αδιέξοδο κι ανέξοδο λαϊκισμό.Να διαλέξουν τέλος και σε ποια "αριστερά" θέλουν να μοιάσουν και να ανήκουν. Την Αριστερά του Μπερλινγκουέρ ή των "Στρατούληδων"? 

Γιατί στη δεύτερη περίπτωση η χώρα θα εγκλωβιστεί στο ιλαροτραγικό σενάριο που θα διαθέτει δυο πολύχρωμα και πολυκομματικά ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα στην κυβέρνηση και ένα στην αντιπολίτευση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου